De Camino als levensweg .....

30 mei 2017 - Cabo Finisterre, Spanje

Fisterra – Cabo Finisterre en v.v., 2501 – 2506 km (5 km)
18 – 25 graden, volop zon, heerlijk windje


Met enige weemoed stapte ik vanmorgen op mijn fiets voor de laatste 2,5 km van onze tocht naar Cabo Finisterre.

Het schiereiland wordt verder naar het einde steeds smaller. Links en rechts van ons was er alleen maar helderblauw water met hier en daar een klein bootje onder een kobaltblauwe lucht. We maakten de laatste bocht en zagen op een hoge rots een vuurtoren. Dichterbij gekomen, zetten we onze fietsen neer en liepen verder.  Achter het gebouw dat de vuurtoren droeg, zagen we ineens het punt waar het land in een peilloze diepte overging in een oneindige watervlakte. De wetenschap dat men er eeuwenlang van overtuigd is geweest dat dit het einde van de wereld was, en deze plaats ook zo ervaren heeft, gaf een hele bijzondere sfeer en beleving. Méér nog dan in Santiago overviel me óók  het gevoel van spijt dat deze plek écht de afsluiting van onze Camino betekende.

We liepen zo ver mogelijk naar de punt van de kaap, waar enkele elementen het feitelijke einde  van de Camino markeren: de kilometerpaal met de Jacobsschelp en de vermelding 0,00 km; een ijzeren wandelschoen bovenop een grote, rotsige steen; een kruis met daaronder een brandplaats waar de pelgrims hun wandelkleding en – schoenen pleegden te verbranden (wat inmiddels verboden is). Op het uiterste puntje zaten we een tijdje te mijmeren op een rots.

Ik vroeg een jonge man of hij een foto van ons wilde maken en raakte met hem aan de praat. Hij bleek afkomstig uit Praag en had gelopen vanaf de Pyreneeën. We verzeilden in een  filosofisch gesprek over de betekenis van deze locatie en de relatie met de Camino. Hij vergeleek onze  pelgrimage met de levensweg. Je begint er aan en denkt zeeën van tijd te hebben. De weg ligt nog helemaal voor je open. Tempo,  ritme en invulling kun je zelf bepalen. Halverwege begin je je te realiseren dat de tocht toch niet zo oneindig is als ze in het begin leek. Je gaat plannen en voelt je gedwongen keuzes te maken over wat wél en wat níet te doen met de rest van je weg. En als het einde nadert, gaat het ineens véél te snel. Je wilt niet dat het ophoudt. Je wilt niet stoppen. Maar dan ineens is het er. Het einde. Cabo Finisterre. Het einde van de aarde, waar een nieuw begin start. Het oneindige. Zoals aan het einde van je leven ook de eeuwigheid wacht. Onze Praagse filosoof zei er niet in te geloven dat God doet aan het recyclen van zielen. Maar wel is hij ervan overtuigd dat die eeuwigheid hem nog veel te bieden heeft. Wát een mooie gedachten daar bovenop die rots aan het einde van de wereld. Ontroerend!

Naar mijn idee is onze reis ook op een andere manier te vergelijken met ieders levensweg. Het is een soort snelkookpan voor het opdoen van levenservaring. Er is zó veel op mijn pad gekomen. Verwachte en onverwachte gebeurtenissen en verrassingen, groot en klein, ontmoetingen met mensen van allerlei pluimage die je letterlijk, maar ook figuurlijk écht tégenkomt in gesprekken en mooie en minder prettige situaties. Zoals ik ook mezelf ben tegengekomen en nóg beter heb leren kennen. In het ervaren van mijn eigen reactie op een nieuw soort mee- en tegenvallers, dramatische weersomstandigheden waar toch doorheen gefietst moet worden, (te) hoge bergen en een reisgenoot die uiteraard niet exact dezelfde verwachtingen en behoeften heeft tijdens zo’n veeleisende reis. Zoals ik ook, veel meer dan normaal, eindeloos tijd had (of heb genomen) om na te denken. Door de aard en het doel van deze tocht gaan die gedachten onontkoombaar over waar het in je leven wérkelijk om gaat en hoe ik daar tot nu toe vorm en inhoud aan heb gegeven. Wat er goed is gegaan en wat beter had gekund. Het gaat mij overigens véél te ver om te veronderstellen dat ik met 2.500 km fietsen daadwerkelijk een volledige aflaat zou kunnen verdienen. Ik vind het een bizarre aanname dat een pelgrimage werkt als een soort boetedoening waarmee alle zonden die ik ooit heb begaan ineens weggepoetst zouden kunnen zijn; vergeven en vergeten. Daarvoor zou ík voor mijn gevoel minstens nóg een paar keer (en dan met alleen maar regen en mist) op en neer naar Santiago moeten fietsen.

Na de ontmoeting met de Praagse filosoof keerden we terug naar het dorp. Paul, een oud-collega van Menno bij Breda Transport, heeft een tijd in het dorp Fisterra gewoond en adviseerde ons namelijk zeker de zee op te gaan om een kijkje te nemen achter het einde van de aarde en te beleven  hoe de eeuwigheid er daar uit ziet. Hij zei ons naar kapitein Ernesto te vragen van het schip de Temerario waarmee hij zelf die tocht heeft gemaakt. 

Bij een klein stalletje in het haventje van Fisterra, waarop stond ‘Crucero Finisterre’, meldden we ons voor een boottochtje. Het stond bij een scheepje dat een andere naam  droeg dan Temerario. Hoewel er een afvaart gepland was om half 12, gaf de kapitein aan dat hij onvoldoende belangstellenden had om uit te varen. Er moesten minimaal 6 personen mee. Hij adviseerde ons een paar uur later terug te komen. We bedachten dat we de andere pijl op onze boog in stelling moesten  brengen en vroegen of hij kapitein Ernesto kende. En ja hoor, hij zou ons er wel even heen brengen. Samen liepen we naar een terras aan de overkant waar een corpulente zeebonk met een véél te rode neus en een vrijwel lege, fles wijn voor zich aan een tafeltje zat. Een kennismaking volgde. Zijn schip had hij verkocht maar hij stond erop ons op een drankje te trakteren. De Limoncello werd aangerukt. Het was nog niet eens lunchtijd! Gelukkig zat ik naast een plantenbak en was Ernesto vooral met Menno in de weer. De plantjes begonnen op enig moment wel te wiebelen. Met handen en voeten, omdat Ernesto alleen Spaans sprak, probeerden we een gesprek te voeren, maar het feit dat hij al aardig wat alcoholische versnaperingen achter zijn kiezen had, maakt dat extra lastig. Op enig moment moest hij thuis gaan eten …. Hè, hè …..

Na een lekkere lunch op een van de terrassen bij het haventje dwaalden we nog wat door het plaatsje. We hadden afgesproken dat wij, plus onze fietsen, om 16.00 uur opgehaald zouden worden om terug te keren naar Santiago waar we morgenochtend vroeg op de luchthaven moeten zijn. Een bijzondere service van het bedrijfje dat onze fietsen met een klein vrachtwagentje terug naar huis brengt. Al jaren is deze kleine onderneming (Soetens genaamd) gespecialiseerd in fietsvervoer vanuit Santiago naar Nederland  omdat er maar weinig mensen zijn die de route vice versa willen fietsen. Ook wij waren van plan onze fietsen door Soetens naar huis te laten brengen. Toen we afgelopen zaterdag aankwamen op het plein voor de kathedraal in Santiago, en nog een beetje beduusd stonden te wennen aan de massa mensen en de kakofonie van geluiden en in de drukke stad, werden we aangeklampt door een mijnheer die zich zeer verrassend voorstelde met de woorden: 'Ik ben Soetens". Menno had meteen de associatie met het bekende verhaal over de Schotse ontdekkingsreiziger Livingstone en grapte: “Doctor Livingstone,  I presume”. Frank Soetens vertelde waarom hij op het plein stond om Nederlandse fietsers op te vangen. (Kennelijk zien wij, of onze fietsen, er nogal Nederlands uit want mijn bordje Breda – Santiago had hij nog niet eens gezien.) Het familiebedrijf Soetens, dat zijn vader ooit is  gestart, en waar ook híj werkzaam was, is onlangs overgenomen door iemand anders. Blijkbaar is er iets mis gegaan en mocht de familie Soetens niet meer mee doen. Hij probeert nu op het plein zijn klanten terug te winnen. Ons maakte het niet uit wie onze fietsen terugbrengt, dus we hadden al snel een deal. En zelfs met een paar voordelen: iets goedkoper, snellere aflevering aan huis en bovendien bood hij aan ons vandaag in Fisterra met fiets en al op te laten halen! Dat is nog eens dienstverlening! (Misschien ook een aantrekkelijk aanbod voor andere fietsers: Schellens Soetens Fietstransport, [email protected]

En zo kwam het dat  chauffeur Jan stipt om 16.00 uur vóór kwam rijden om ons op te pikken. Omdat wij dolgraag toch nog wilden proeven van de eeuwigheid, boden we Jan aan hem te trakteren op een boottochtje rondom Cabo Finisterra. Daar had hij wel oren naar. Wij terug naar het haventje. Maar voor de tweede keer kregen we nul op rekest. Weer te weinig gegadigden. Helaas! De eeuwigheid moet wat langer op ons wachten.

De terugrit van 1,5 uur met Jan, een gezellige, gewezen vrachtwagenchauffeur die sinds zijn pensionering af en toe dit soort klusjes doet, was zeer genoeglijk. We kunnen weer een ontmoeting met een mooi mens toevoegen aan onze herinneringen.  

Aangekomen in Santiago braken de laatste uren van ons avontuur aan. We dronken en aten wat en slenterden nog wat door de stad. En wie kwamen we tegen? Onze Praagse filosoof! Om de dierbare herinnering te bewaren aan onze indrukwekkende conversatie van vanmorgen - aan het einde van de wereld - maakten we er meteen een fotomoment van voor hem en mij samen. Ik vind het een cadeautje dat de laatste ontmoeting tijdens onze Camino, mij herinnert aan de mooiste gedachten die iemand tijdens deze reis met mij gedeeld heeft. En die weergeeft wat deze Camino voor mij betekend heeft.


En daar hoort nog één aspect méér bij. Eén van mijn liefste vriendinnen vroeg mij ná onze belevenissen in het klooster van Lier, van Ninove en in de kathedralen van Chartres en Tours of ik in Nederland terug zou keren als devoot katholiek. Dat is niet het geval, maar wél hebben wij zó veel hartelijkheid, behulpzaamheid, wederzijdse en oprechte interesse van mensen ín elkaar en zorg vóór elkaar mogen ervaren dat ik – nog meer dan ik al deed – geloof in ‘de Godheid in mensen’.

Ik ben iedereen ontzettend dankbaar die dit avontuur voor mij heeft gemaakt tot wat het geworden is. Zuster Jeanine uit Ninove, Anette en Francois van de ezels, de 2 Spaanse mannen die ons een fietsenmaker hebben bezorgd en die mij Pamplona hebben laten zien, onze Italiaanse, Zwitserse, Brabantse, Vlaamse, Ierse, Duitse en niet te vergeten Praagse Camino-vrienden. Te veel om op te noemen. En last but not least, mijn Menno, die de hele tocht samen met mij heeft willen fietsen en tot de meest bijzondere en onvergetelijke ervaring van mijn leven  heeft gemaakt. 

Ik bedank iedereen die de moeite heeft genomen mijn blog te volgen. De reacties, aanmoedigingen en complimenten waren allemaal kleine cadeautjes. Dank jullie wel!

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

28 Reacties

  1. Ron en Inge:
    31 mei 2017
    Wij gaan je verhalen missen!!
  2. Emmy:
    31 mei 2017
    Bedankt voor de mooie verhalen en het meegenieten. En voor jullie succes met 'landen' in Breda.
    Groetjes,
    Emmy
  3. Eddy:
    31 mei 2017
    Met heel veel plezier je "herkenbare" verhalen gelezen. Ik zal ze missen, terwijl ik je notabene niet eens ken. Heel bijzonder.
    Doe vooral mijn hartelijke groeten aan Menno.
  4. Sonja:
    31 mei 2017
    Wat dacht je van die filosofe uit Breda? Wat heb jij een levenswijsheid uitgestraald. We hebben genoten van jullie belevenissen! Welkom thuis! Lekker alles laten landen hier in het Wagemakerspark en wennen aan het gewone leven.
    groet van Con en Sonja
  5. Gerda en Alle:
    31 mei 2017
    Wat een mooie verhalen, wat een mooie filosofie, wat zal ik dat missen. Liefs Alle
  6. Annemieke:
    31 mei 2017
    Prachtig einde van de reis van je leven! En wat mooi dit samen volbracht te hebben.
    Ik heb genoten van je mooie verslagen, eigenlijk jammer dat dat nu stopt.
    Ik denk dat je nog heel lang gaat nagenieten van deze bijzondere ervaring en wens je toe dat je er kracht en voldoening uit put voor de toekomst. Liefs Annemieke
  7. Jorien:
    31 mei 2017
    Bedankt voor alle prachtige verhalen. Ontzettend mooi dat ik op deze manier mocht meegenieten van jullie prachtige reis.

    Probeer her mooie gevoel vast te houden en geniet van alle fijne herinneringen. Je blog gaat daar zeker bij helpen.

    Goede terugreis!
  8. Gerard Noor:
    31 mei 2017
    Ik sluit me aan bij de vorige reacties. Ga je mooie verhalen missen. Inez in jouw schuilt een schrijver van reisverhalen. Je hebt jullie reis zo boeiend omschreven dat ik het werkelijk voor me zag. Erg knap! Daarnaast neem ik mijn petje af voor Menno, wat een doorzetter om deze reis samen met jou tot het eind vol te maken. We spreken elkaar snel en geniet van jullie thuiskomst. Liefs Gerard
  9. Marianne:
    31 mei 2017
    En wat prachtig dat de wereld je toch nog de eeuwigheid niet heeft gegeven...
  10. Henk:
    31 mei 2017
    Van harte ptoficiat met het behalen van jullie santiago diploma en met name de verdieping in jezelf tijdens deze tocht. Wij zitten nog in zuid frankrijk maar hopen jullie binnen paar weken te treffen. Wel fijn dat je niet terug hoeft te fietsen Zeker?. Menno heeft bij nader inzien toch geen behoefte,aan een nieuwe fiets?
  11. Elphi Nelissen:
    31 mei 2017
    Jeetje al bij de finish!
    Vanaf de bank in eindhoven lijkt het alsof jullie nog maar een paar weken weg zijn! Ik heb zo genoten van je geweldige schrijfstijl Inez en gewonder je zo mogelijk nog meer om je doorzettingsvermogen. Maar Menno heeft mij het meest verbaasd. Onze huismus die huis en haard heeft verlaten om af te zien als niet eens vanoorsprog katholieke pelgrim. Petje af, nee een hele groente hoed af voor jullie met eensluidend erin!
    En nu afkicken en je verhalen herhalen bij iedereen die ze wil horen. Wij knoedel geval wel HEEL GRAAG. Proficiat
    Elphi enKex
  12. René:
    31 mei 2017
    Wat een heerlijke verhalen, een genot om te lezen. binnenkort komen we lekker bijpraten in Breda en ................................ samen rondje fietsen!

    Als jullie dit lezen heb je Breda weer onder de voeten en fietsbanden.
  13. Yvonne:
    31 mei 2017
    Ik sta niet snel met m'n mond vol tanden.......maar op dit moment ben ik toch wat stil, zelfs een klein beetje emotioneel :-)
    Wat een fantastische mooie prestatie hebben jullie geleverd! Dit pakken ze jullie nooit meer af. Snel een keer afspreken wat mij betreft!
    X Yvonne
  14. Inge:
    31 mei 2017
    Jeetje wat een mooie verhalen, ervaringen en bespiegelingen !
    Ook ik zal jullie verhalen en belevenissen langs deze camino missen!! Wat geweldig dat jullie dit samen hebben volbracht.
    Je bent idd een fantastisch reisverhalen schrijver Inez!
    Nu zijn er nog wel meer camino's......;-). Nu iedereen jullie verhalen gaat missen, wat dachten jullie ervan om.... ;-) :-)
    Maar allereerst : welkom terug in Nederland! Zie er naar uit jullie weer te zien! X hug
  15. Mariette Raaijmakers:
    31 mei 2017
    Je bent een geweldige schrijfster Inez! Ik heb echt genoten van jullie trip en de wijze waarop je het allemaal hebt beschreven. Het zal voor jullie een geweldige en dierbare ervaring blijven!
  16. José:
    1 juni 2017
    Dankjewel dat je ons heb laten delen met je mooie momenten . Wel thuis . Liefs José
  17. Ingrid:
    1 juni 2017
    Wat was het ontzettend leuk om steeds je blog te lezen en wat geweldig dat jullie het gehaald hebben!! Ik heb er van genoten en ga je prachtige verhalen missen. Hopelijk zijn jullie inmiddels weer veilig in Breda aangekomen.
  18. Marihuela:
    1 juni 2017
    Ontzettend bedankt dat ik vanaf m'n bank achterop de fiets mee mocht reizen. Ik ben er door aangeraakt. Veel liefs mooie mensen!
  19. Sieds Wijnja:
    1 juni 2017
    Snik....
  20. Bridget:
    1 juni 2017
    Welkom thuis, Menno en Inez! Wat zal dat een overgang zijn. Ik ben erg onder de indruk van jullie reis, en jullie avonturen. Ik hoop dat jullie dat gevoel nog lang kunnen vasthouden, en kan me voorstellen dat het begin in Nederland wel weer erg wennen zal zijn. Volgens mij hoort dat ook nog bij de reis! Dank dat we zo mee hebben mogen beleven, en hopelijk tot snel!
    Liefs,
    Bridget
  21. Trui:
    1 juni 2017
    Prachtige reisverhalen Inez, waarvoor dank! Schrijven helpt voor mij ook altijd de eigen gedachten te ordenen.... geweldig dat jullie deze onderneming volgens plan "and on scedule" hebben voltooid.
    Nu lekker terug in Breda, wat mij betreft: gelukkig als jullie zelf, met jullie zelf, met open oog voor nieuwe avonturen!
    Antwerpen is niet zo ver fietsen trouwens..... Hgr Trui.
  22. Liane:
    1 juni 2017
    Top gedaan.
    31 dagen in een andere wereld geleefd.
    Nu weer terug in de "gewone wereld" met een ervaring die jullie nooit meer vergeten.
    Liefs van Li
  23. Anja:
    1 juni 2017
    Chapeau!! Wat heb ik genoten van alle mooie verhalen, ik ga het blog zeker missen. Wat een super prestatie en mooi om te lezen wat het jou heeft gebracht Inez.
    Lieve groetjes Anja
  24. Zuster Jeannine:
    1 juni 2017
    Beste Inez en Menno,
    Nogmaals van harte proficiat voor jullie schitterende prestatie!
    En de zo mooie verslagen. Want kan jij mooi schrijven, precies of de lezer het zelf
    beleeft. Je bent een geboren schrijfster!
    Geniet nu maar van wat rustige dagen thuis en het zal nog lang na-mijmeren worden.
    Hartelijke groetjes van ons allemaal en hou jullie goed!
    Zuster Jeannine en medezusters Ninove
  25. Dinie Megens:
    1 juni 2017
    Inez en Menno welkom thuis in Breda. Wat fijn dat jullie dit samen hebben kunnen doen. Dat betekent nog lang nagenieten en de reis herbeleven in gedachten.
    Ik heb met veel bewondering jullie reis gevolgd. Grote klasse en ook de verhalen. Geweldig. Nog eens proficiat!!!!
  26. Josine:
    2 juni 2017
    Wat een mooie verhalen & momenten heb je gedeeld. Een prachtige reis is het geweest zo te lezen.
  27. Margot Bergmans:
    3 juni 2017
    Proficiat Inez & Menno. Wat een geweldige prestatie! Deze tocht zal jullie in je verder leven altijd bijblijven in positieve zin (de zware onweersbuien en klimpartijen in de bloedhitte zijn zo weer vergeten hopelijk). En wat mooi en ontroerend heb jij verwoord, bij het Cruz de Ferro, waarom je deze pelgrimstocht hebt gemaakt. Hoop van harte dat je het "heilige moeten" los kan laten. Geniet samen nog heerlijk na van deze prachtige tocht.
    Wij genieten hier heerlijk op ons zeilbootje en gaan richting Terschelling voor het Oerol festival.
  28. Jan:
    9 juni 2017
    Ha lieve Inez & Menno!

    Gisteren zijn we terug gekomen van vakantie.
    Ben direct de nog niet gelezen reisverslagen gaan lezen van de laatste 10 dagen.
    Wat een verhaal, zo mooi om te lezen.
    Het is allemaal al gezegd, maar ook ik vind dat jullie een geweldige prestatie hebben geleverd.
    Zo fijn dat alles goed is verlopen en dat jullie weer veilig thuis zijn.
    Dat die opgedane wijsheid maar veel "rendement" op mag brengen in jullie verdere leven!
    Lieve groeten
    Jan