Naar 'het einde van de wereld'

Santiago de Compostela -  Fisterra, 2383 – 2501 km (118 km)
14 – 21 graden, eerst regen, daarna wisselend bewolkt, matige wind

Vandaag hebben we een laatste stuk geplakt aan onze Camino naar Santiago de Compostela en hebben we de tocht vervolgd naar Cabo Finisterre, de meest westelijke punt van Europa. Eigenlijk begrijp ik niet waarom de meeste pelgrims stoppen in Santiago want officieel eindigt de Pelgrimstocht dáár pas. Er staat daar ook daadwerkelijk een Camino-kilometerpaal met 0,00 km erop. 

Het feit dat Santiago de Compostela in de middeleeuwen, samen met Rome en Jeruzalem, uitgegroeid is tot een van de 3 belangrijkste christelijke pelgrimsplaatsen, heeft zelfs méér te maken met haar ligging vlakbij Cabo Finisterre dan met het belang van apostel Jacobus t.o.v. de andere 11 volgelingen van Jesus.

De reden daarvan is de volgende. In de tijd dat pelgrimeren ontstond (rond het jaar 800) was het uitgangspunt nog dat de aarde plat was. En evenwicht in de wereld vond men heel belangrijk. Rome werd gezien als het midden, het balanspunt van de platte aarde, met in het oostelijk uiteinde als zwaartepunt Jeruzalem, maar in het westen ….. eigenlijk niets. Door de Jacobus-verering in de buurt van de uiterste punt van de aarde zoals men die toen kende, ontstond een westelijk zwaartepunt: Santiago de Compostela in combinatie met Cabo Finisterre.  Veel pelgrims trokken (en trekken daarom nog steeds) ook nog 120 km door naar dit ‘einde van de wereld’. 

Het begon niet zo best vanmorgen. Het miezerde en het lukte maar niet om stad uit, en op de juiste route, te komen. Vervolgens begon het stevig te regenen. Inmiddels zijn we daar wel  aan gewend, maar het fietst niet echt lekker. Maar om met een onze Ierse Camino-vrienden te spreken: “If you want to see the rainbow, you have to accept the rain”.
Gelukkig hield de neerslag na 1,5 uur op en bleef het de rest van de dag bij een dreigende lucht. Heel af en toe kwam er zelfs een zonnetje doorheen. De rit ging verder door Galicië. Tot Cabo Finisterre zijn er 4 heuvelruggen te overbruggen van zo’n 400 m hoog. Het patroon was dus vergelijkbaar met de afgelopen dagen: klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Het is wel fijn te ervaren dat we de afgelopen weken voldoende conditie opgebouwd hebben om dat aan te kunnen. Het is zwaar overdreven om te zeggen dat het een peulenschil is, maar we fietsen toch steeds weer onverstoorbaar omhoog. We zijn nu allebei wél blij dat het einde van het geploeter in zicht is. Menno overweegt zelfs om zijn fiets morgen rechtstreeks  de Atlantische oceaan in te rijden.

Het karakter van het Gallicische landschap veranderde weer: meer dicht beboste heuvels en een wat ruiger geheel. Door de vele bosbranden die er woeden, worden de heuvels ook ontsierd door de zwartgeblakerde resten van wat eens een mooi bos was.

Rond lunchtijd bereikten we Padron. Dat is de plaats waar volgens de overlevering het lichaam van Jacobus is aangespoeld in de stenen boot nadat hij in Palestina onthoofd was. Hierbij is ook de schelp ontstaan als symbool van de Sint Jacobsroute. De buitenkant van het scheepje zou namelijk helemaal bedekt zijn geweest met grote witte schelpen toen ze gevonden werd. In Padron staat een oude fontein met daarboven een replica van de boot met het lichaam van Jacobus en de twee begeleidende volgelingen er in. Uiteraard reden voor een ‘fotomoment’.

We hadden opengelaten hoe ver we zouden gaan vandaag. We vliegen pas woensdag terug naar Nederland en hebben dus 2 dagen om in Finisterre te komen en de Cabo te bezoeken. Toch vonden we het een aantrekkelijk idee om de avond en nacht in het dorpje Finisterre door te brengen, 3 km vóór de kaap. Je proeft dan toch méér van de sfeer van het einde van de wereld dan wanneer je er maar een halve dag bent. Hoewel we na 80 km de vermoeidheid begonnen te voelen, besloten we om dóór te fietsen naar ons doel. En we werden beloond! 

Zo’n 15 km vóór het einde kwam de Atlantische oceaan in zicht. Hoog op een heuvel keken we uit over een prachtige baai die gevormd wordt door 2 schiereilanden waarvan eentje eindigt in Cabo Finisterre. Een mooie, lange afdaling naar zee-niveau volgde. Het water schitterde in de zon, die inmiddels écht was doorgebroken, en vertoonde alle tinten blauw die je maar kunt bedenken. Nadat we de kust bereikt hadden, fietsten we langs mooie baaien met witte strandjes en vrolijke bootjes in alle kleuren van de regenboog. Een paar km vóór het eindpunt zagen we in een bocht in de verte het dorpje Fisterra en iets verderop de eindkaap liggen; samen hadden ze de vorm van 2 gelijkvormige vrouwenborsten. 

Hoewel ik het nog steeds een verstandig besluit vind dat ik mijn fototoestel niet heb meegenomen omdat dat te groot, te zwaar en te kwetsbaar is, vond ik het vandaag toch wel héél erg spijtig en dat ik me wat foto’s betreft moet redden met mijn telefoon. Wat een gemiste kans voor de foto van mijn leven …. 

In Fisterra was het niet moeilijk een slaapplaats te vinden. Het is duidelijk dat het gros van de Camino-pelgrims Santiago als eindbestemming kiest. Al een paar km voor het dorp werd flink geflyerd om ons  over te halen te kiezen voor die éne herberg te kiezen en niet voor een van de andere, die ook om klandizie verlegen zit. We meldden ons in een willekeurig hostal en kwamen terecht in een super-romantische kamer met hemelbed en 2 (van handdoeken gevouwen) zwanen erop met een bloem ertussen. Hoezo ‘pelgrimage’?!

De avond brachten we door met eerst een hele mooie wandeling langs de zee en het pittoreske haventje en daarna een drankje en een heerlijke maaltijd op een terras met uitzicht op de bootjes in de haven. Blij dat het gelukt is om Fisterra te bereiken en uitkijkend naar ons laatste ritje morgen naar het ‘einde van de wereld’ vielen we doodmoe snel in slaap.