Muzikaal hoogstandje in de kathedraal van Chartres

Mézières-sur-Seine - Chartres,  549 – 625 km (76 km)

8 tot 12 graden, bewolkt, beetje regen, weinig wind en einde middag een zonnetje

We werden enigszins gebroken wakker. De vele koude en natte km’s van gisteren hadden er aardig in gehakt en de nacht gaf helaas maar beperkte herstelmogelijkheden. De oorzaak was de rioollucht  die in de badkamer hing en steeds sterker werd en die zich langzaam maar zeker ook in  onze kamer verspreidde. Hadden we maar een lekker bosje koolzaad geplukt onderweg….. De  receptie van dit achenebbisje budgethotel was niet bezet dus daar kon geen oplossing vandaan komen. Maar goed, wij zijn niet voor één gat te vangen. Dus raam wagenwijd opengezet en de kier onder de deur tussen de slaapkamer en badkamer met handdoeken gebarricadeerd. Gevolg: een aanval van een zwerm muggen die door het open raam naar binnen vloog. En dát in deze tijd van het jaar.)  Dus eerst werden we lek geprikt en vervolgens zijn we de helft van de nacht op muggenjacht geweest. 

Zodra het tijd was om op te staan, hebben we onze spullen gepakt en zijn we vertrokken. Het ontbijt daar lieten we voor wat het was want we hadden ernstige behoefte aan frisse lucht. Een ontbijtje regelden we elders. 

Het regende toen we vertrokken. Onze warming up bestond uit een klim van 5 km uit het dal van de Seine naar boven. We waren meteen echt wakker. Na een uurtje kwamen we letterlijk ‘van de regen in de drup’. Nog 1,5 uur bleef het druppelen en uiteindelijk werd het droog. 

De tocht voerde eerst nog door het indrukwekkende, grootschalige landbouwgebied met de vele koolzaadvelden van de afgelopen dagen maar veranderde geleidelijk in een omgeving met kleinere boeren-percelen, bijbehorende boerderijen en vriendelijke, frisgroene weiden met boterbloemen en madeliefjes waar paarden en koeien het prima naar hun zin hadden. Ook de dorpjes ademden meer en meer de sfeer van de lieflijke Franse gehuchtjes die ik me herinner van vakanties in de Dordogne en Ardèche. 

Het feit dat het droog was, maakte het fietsen weer tot een aangename bezigheid. We waren weer helemaal in ons element. 

Vandaag is een grote dag in Frankrijk vanwege de verkiezingen! In elk dorp zagen we wegwijzers  naar het stembureau waar veel mensen op af kwamen en ik kon het niet laten om deze historische gebeurtenis in een van de ‘bureaux de vote’  min of meer stiekem even te fotograferen. 

Ons doel was vandaag Chartres te bereiken en rond 16.00 uur kwam de stad in zicht. Op 300 meter van de beroemde kathedraal van Chartres vonden we een kamer in een chambre d’hôtes met de toepasselijk naam: Repos de St. Jacques. Het logement is een eeuwenoud pand uit 1632 waar voorheen een bakkerij met winkel in gevestigd was. De huidige eigenaren (Nathalie en Jean-Loup) hebben het verbouwd tot woonhuis. Omdat ze zo dicht bij de kathedraal gelokaliseerd zijn, belden pelgrims regelmatig aan; op zoek naar een overnachtingsplek. Dat bracht hen op het idee de zolder daarvoor in te richten. En dat hebben ze vol overgave gedaan. De zolder (met schuin balken-dak) is gesplitst in een slaapkamer en een zit- annex meditatie- of gebedsruimte. In deze laatste is een soort van altaar gecreëerd met een prachtig Mariabeeld, allerlei religieuze parafernalia en gebedenboeken en ook nog een muur met een gestileerd kruis van een meter hoog. Tussen beide ruimtes is een zelf ontworpen glas-in-lood raam aangebracht met een afbeelding van Maria met Jesus en van de apostel Sint Jacob c.q. Saint Jacques. Heel bijzonder. Dit móet ingericht zijn door iemand met een zeer gelovige inborst. Eigenlijk denk ik dat een van de twee echtelieden ooit kloosterling is geweest. (Ik vermoed Nathalie.) De gebedsruimte bezit ook een wand vol met Sint Jacobs-schelpen. Elke pelgrim die bij hen overnacht wordt gevraagd in de binnenzijde van een schelp naam, woonplaats en datum van verblijf te schrijven. Deze voegen ze dan vervolgens aan de enorme verzameling toe. 

Nathalie maakte een kopje koffie voor ons klaar en we praatten wat met haar en Jean-Loup over onder meer de geschiedenis van het huis. Hun gezellige huiskamer is ingericht met oude, sfeervolle  meubels (een zithoek met 6 grote stoelen, een grote oud-houten eettafel en diverse antieke kasten en kastjes) onder een mooi balkenplafond. Verder is het een soort georganiseerde chaos van allerlei herinneringen aan een heel leven: foto’s, vazen en andere snuisterijen zoals een verzameling kleine soldaatjes (uitgestald op eigenhandig in de muur gemetselde mini-vensterbankjes), een piano, allerlei schilderijen, schilderijtjes, wandkleden etc. aan de muren, heel veel cd’s en platen en een enorme verzameling boeken. 
Jean-Loup bleek een zeer belezen man die zich bij voorkeur beperkt tot het lezen van historische boeken; wat natuurlijk onmiddellijk een band gaf met Menno. Bij het gesprek over hun gezamenlijke passie voor lezen, werd duidelijk dat hij het liefst alleen echt gedrukte boeken leest, waar - zoals hij demonstreerde - je de letters op het papier nog  kunt voelen. Een e-reader is voor hem natuurlijk helemaal uit den boze (terwijl die voor Menno – met dank onze liefste vrienden - toch echt een uitkomst biedt op deze reis met beperkte bagage). Verder ontpopte Jean-Loup zich tot een enorme taalpurist. Wat het Frans betreft dan! Als Menno en ik er in lastige discussies in het Frans niet uitkomen, schakelen we soms even over in het Engels. Maar dat was in dit huis echt een gotspe. Jean-Loup voert een eigen ‘guerre’ tegen de ‘verangelsaksing’ van alle Europese talen; en het Frans in het bijzonder. Hij weigerde dan ook categorisch ook maar één woord in het Engels te begrijpen; laat staan uit te spreken. Gelukkig heeft hij die aversie niet tegen het Duits, wat zijn tweede taal bleek te zijn. 
Een heftige discussie ontspon zich over de verwachte uitslag van de  Franse verkiezingen, over de Brexit en Europa.  Zowel Nathalie als Jean-Loup kenmerken zich door zeer uitgesproken  meningen over e.e.a. Hun voorspelling voor vanavond was 60% pro Macron. Een duidelijke voorkeur leken ze niet te hebben. Het was kiezen tussen ‘la pest et le choléra’. En wat Europa en de Brexit betreft was hun weerzin tegen de UK even groot als alles wat met de regelzucht en bureaucratie van ‘Brussel’ te maken heeft. 

Interessant! Maar we waren eindelijk in Chartres; buiten scheen eindelijk  de zon en de stad riep. Jean-Loup gaf ons een kleine verrekijker mee voor de kathedraal. Wij begrepen toen nog niet waarvoor we die zouden kunnen gebruiken.

Bij de  eerste aanblik van de beroemde kathedraal van Chartres bleven we allebei tegelijk stil staan. Wat een imposante kerk! En dat was alleen nog maar de buitenkant. Het interieur was helemaal bijzonder. Ontroerend mooi. We begrepen toen ook het nut van de verrekijker. Zo’n prachtig en  fijnmazig glas in lood hoog in de kerk hadden we nog nooit gezien. Maar dat niet alleen. Wat een beeldhouwwerk. Wonderschoon! 

Terwijl we de kerk bezichtigden en een kaarsje opstaken, begonnen de vespers, het avondgebed, begeleid door een zwarte priester en een voorzanger die zo  weggelopen kon zijn als solist uit de Nederlandse opera.  Het was een voornamelijk gezongen gebed, muzikaal ondersteund door prachtige orgelmuziek. We gingen zitten en zijn blijven zitten voor de avondmis die even later begon met dezelfde ‘cast’. Zo ontzettend mooi!

Zwaar onder de indruk, maar totaal verkleumd, verlieten we de kathedraal. Het is natuurlijk ‘impossible’ om zo’n giga gebouw warm te houden. Om op te warmen, doken we het eerste restaurantje in dat we tegenkwamen. We waren niet de enige. Doordat de tafeltjes op zo’n 20 cm van elkaar stonden, kwamen we direct in gesprek met de mensen naast ons: een aardig Engels echtpaar onderweg naar hun tweede huis in de Dordogne. Uiteraard kwam opnieuw het gesprek direct op de Franse verkiezingen, Europa en de Brexit. De Engelsen, waar Nathalie en Jean-Loup (in het algemeen) zo’n hekel aan hebben, bleken dezelfde meningen toegedaan over Europa. Grappig! Met het verschil dat deze Engelsen  hopen dat de rest van de Europa desalniettemin aardig tegen hen blijft doen ……

Terug op onze zolder, hebben we nog een kaarsje opgestoken bij ons eigen Mariabeeld. Een mooie dagafsluiting.