Cruz de Ferro: een magische plek

Rabanal -  Puerto Pedrafita, 2117 – 2208 km (91 km)
18 - 28 graden, wisselend bewolkt en zon, weinig wind

Op de binnenplaats van onze knusse albergue nuttigden we ons ontbijtje samen met het Duitse stel dat deel uitmaakte van het internationale gezelschap waarmee we gisteren de avond doorbrachten.

Voorzien van de nodige energie zetten we weer koers richting het hoogste punt van de pas. We hadden nog 8 km te gaan vóór de top; met een stijgingspercentage van 10 tot 12%. Een heftige warming up voor een nieuwe fietsdag! Maar een lekker muziekje uit mijn iPod hielp me - net als gisteren - de berg op. En het bijzondere was dat steeds op het juiste moment passende teksten langskwamen. Zoals Guus Meeuwis die me troostend toeriep: “Niemand zei dat het eenvoudig zou zijn. Niemand heeft beloofd dat het vanzelf zou gaan”. En net toen ik dacht dat ik de 12% niet meer aan kon, schalde Racoon in mijn oor: “Please, don’t give up the fight”. Zonder af te stappen, heb ik de top gehaald!

Het hoogste punt van deze pas wordt gemarkeerd door Cruz de Ferro, een ijzeren kruis op het hoogste punt van de weg. Dit object is al eeuwenlang een teken voor de pelgrims dat ze Santiago zouden gaan halen. Het is een oud gebruik dat ze op die plek symbolisch afstand doen van wat ze psychisch met zich meedragen door een steen onder aan het kruis te leggen die de reden van hun pelgrimsreis symboliseert. Er ligt inmiddels een immense berg. Elke steen heeft zijn eigen individuele betekenis. 
Waarom gaan mensen überhaupt pelgrimeren? Voor velen gaat het om een religieuze of spirituele beleving, sommigen doen het als boetetocht na een zonde, anderen om een gunst af te smeken voor zichzelf of een geliefde. Er zijn ook mensen die als motivatie hebben een kennismaking met een andere cultuur of cultuurhistorische waarden, een behoefte aan avontuur en uitdaging of het leveren van een sportieve prestatie. Een andere beweegreden kan zijn een afsluiting van een fase en het inluiden van een nieuw begin. Mijn doel sluit het beste aan bij het laatste. Na mijn besluit om afscheid te nemen van de Zonnebloem had ik een enorme behoefte om ook daadwerkelijk afstand te nemen van dat deel van mijn leven. Door wég te gaan; vér weg. Het letterlijk achter me te laten en van binnenuit los te laten wat  zo belangrijk voor me geweest is. Dat was de reden dat ik besloot tot de Camino. Maar in de aanloop naar onze tocht heb ik  me gerealiseerd dat de steen die ik bij Cruz de Ferro achter wil laten eigenlijk voor méér staat dan alleen het loslaten van dit stuk van mijn arbeidzaam leven. Het staat voor een deel van mezelf waar ik zo langzamerhand heel graag vanaf wil: de drang om altijd maximaal te presteren, steeds weer het beste meisje van de klas te willen zijn en het ‘heilige moeten’ voorrang te geven aan de leuke dingen van het leven (hoewel ik daarover ook niet te klagen heb, hoor) en soms zelfs aan de mensen die belangrijk voor me zijn. Ik wil gewoon kunnen ‘zijn’ en blij zijn met wat er is. Rust krijgen in mijn hoofd en lijf. En dát heeft de Camino me inmiddels wel een beetje geleerd. Bezig zijn met het nú, me geen zorgen maken om gisteren of morgen en over wat er allemaal nog ‘moet’; alleen maar gericht zijn op vandaag en zelfs slechts op het moment. Hebben we genoeg water en eten? Hoe haal ik de top van die berg zonder voortijdig in te storten? Waar vinden we een slaapplaats? Gaat het regenen of niet? Wat is dat voor een akker? Waar kan ik een wasje doen? Moeten we nu rechtsaf of schuin rechtdoor? En vooral genieten van het landschap, het bewegen en de ontmoetingen! Geen zorgen en geen verplichtingen (…. uitgezonderd elke dag een km of 80 fietsen). Kortom, mijn steentje staat voor het ‘heilige moeten’ en dat ligt nu bij Cruz de Ferro. 

Het Cruz de Ferro: na de klim van 12% kwam er een bocht en ineens was het daar: een iel, ijzeren kruis hoog op de top op een berg van keien, grote en kleine stenen, kiezels en andere betekenisvolle voorwerpen. Een symbool van de pijn, het verdriet, de verlangens en wensen van miljoenen pelgrims die hier door de eeuwen heen naar toe en langs zijn gereisd. De tijd stond even stil. En toen kwamen de tranen. Tranen om datgene wat ik in deze reis achter me gelaten heb; in vreugde en verdriet. De ontroering die ik voelde, was niet uniek, zo zag ik om me heen. Geëmotioneerd legde ik mijn steentje neer. Een wildvreemd Chinees meisje had het ook te kwaad. Ze stak haar armen naar me uit en en ineens vonden we elkaar in een omhelzing. Snikkend hielden we elkaar even  vast. Ook Menno liet zijn wens achter. Voor ons samen was het eveneens een bijzonder moment. Deze magische plek zal ik niet snel vergeten.

Voordat we de helling naar beneden namen, hervonden we onszelf bij een kop koffie op het drukke  terras van een uitspanning net ná Cruz de Ferro. Kennelijk hadden méér mensen behoefte aan een hartversterking. 

Een snelle, super-steile afdaling van zo’n 15 km volgde door een imposant berglandschap met hoge, deels besneeuwde toppen aan de horizon, groene weiden en bossen, overal opgefleurd door uitbundige struiken gele brem.

De historische stad Pontferrada, met onder meer een prachtige Tempeliersburcht, markeerde het begin van een rit door het dal van de Río Boeza met vruchtbare akkers, boom-  en wijngaarden. Diverse middeleeuws aandoende dorpen en stadjes volgden. Wat een rijkdom aan historische architectuur en vooral kerken! 

Aan het begin van de middag bereikten we de overgang tussen de provincies León en Galicië. En daarmee een klim van ruim 30 kilometer van 500 naar 1500 meter hoogte. Dàt viel niet mee!
In het begin fietste ik – weliswaar in een lage versnelling - nog relatief gemakkelijk de berg op. Maar toen het stijgingspercentage langzaam maar zeker opliep naar 9%, kreeg ik er een harde dobber  aan. Het lukt nét om de hele route omhoog te fietsen en de verleiding te weerstaan om een stukje te gaan lopen, maar het kostte wat kruim. Gelukkig was het niet zo warm als de afgelopen dagen. Op enig moment was de pijp leeg. We hadden ruim 28 km omhoog fietsen achter de rug en vóór de top stond ons nog zeker 3 km zwaar klimmen te wachten. Het was óp! De eerste de beste pleisterplaats werd ons overnachtingsadres. Helaas! Een totaal ongezellig, relatief nieuw dorp. We vonden er een goede kamer in een hostal maar de Camino-sfeer is hier ver te zoeken omdat de wandelaars dit dorp niet aandoen. 2 fietsende Vlamingen die het, net als wij na de zware klim, hier in Puerta Pedrafita voor gezien hielden, hadden ook een kamer gevonden in ons hotelletje. Samen dronken we een biertje en wisselden we wat ervaringen uit. Eén van hen heeft onderweg een nieuwe fiets heeft moeten kopen omdat zijn wiel verbogen was en hier niet te repareren of te vernieuwen! Als hij 5 dagen zou wachten, zou er een nieuw wiel gearriveerd zijn, maar daar had hij geen zin in. 

Met een lekkere douche, een warme maaltijd in het enige restaurant dat dit dorp rijk is en even wat rust op onze kamer sloten we deze bijzondere dag af.