Een oase in de bergen

León – Rabanal, 2029 – 2117 km (88 km)
22 – 36 graden, zon, weinig wind

Het is uit met de pret! Na een paar 100 km (vals) plat, zijn nu de bergen van Noord-Spanje  aan de beurt om door ons overwonnen te worden.

De eerste 70 km na León  waren vergelijkbaar met de afgelopen 2 dagen. Uitgestrekte vlaktes met akkers en braakliggend terrein zonder kraak of smaak. Wel doemden in de verte de bergen op waar we overheen moeten (o, jee!). Als interessante onderbreking passeerden we een aantal middeleeuwse dorpjes die de moeite waard waren voor een korte stop. Dat geldt ook voor de stad Astorga die op 870 meter hoogte ligt en  waar – zoals in vrijwel alle steden en dorpen langs de Camino -  talloze cultuur-historische kunstschatten te bewonderen zijn, waaronder ook hier een indrukwekkende kathedraal. Daarna begon het landschap langzaam te veranderen. Het werd meer heuvelachtig  en groen. Er kwamen bergweiden terug, inclusief – tot mijn grote genoegen - tevreden grazende, bruine koeien (die ik al dagen gemist had).

Vervolgens lag een langzame, maar gestage klim van 22 km naar 1.500 meter hoogte voor ons. Het was ontzettend warm! Ineens realiseerde ik me dat ik voor moeilijke fietsmomenten mijn iPod bij me heb. Die heb ik pas één keer eerder tevoorschijn gehaald (ergens in België toen we een hele dag tegen een keiharde wind in fietsten). Dat bleek een goede gedachte. Met de Song for Ireland en andere heerlijke Ierse nummers van  Mary Black  in mijn oor fietste ik relatief gemakkelijk de berg op. Herinneringen aan andere mooie tijden kwamen in flarden langs. De muziek voegde echt een dimensie toe aan de beleving van de omgeving. Ik ben de afgelopen weken kennelijk min of meer vergeten hoe ik kan genieten van mooie muziek en hoe me dat helpt om moeilijke dingen even opzij te zetten (zoals – in dit geval - bij 36 graden een fikse helling op fietsen). Ik fleurde helemaal op; zong uit volle borst mee en voelde me zielsgelukkig. 

Na 14 van de 22 km hielden we het voor gezien. De laatste 8 km vóór de top beloofden nog een heftige klim van 10 tot 12 %. Met deze temperatuur vonden we het welletjes voor vandaag. In de laatste pleisterplaats voor de pas, Rabanal, zochten we onderdak. Vijf albergues en hostals verder begon de moed ons in de schoenen te zinken. Alles was ‘complet’. Ik had écht geen zin meer in nog 8 km klimmen, gevolgd door een steile afdaling en dan opnieuw een zoektocht naar een slaapplaats. 

Aan het einde van het dorp was nog een laatste albergue. Oververhit reden we de binnenplaats op via een oeroude poort en bevonden ons ineens in een soort oase van gezelligheid op een terras omzoomd met bloemen, zitjes met parasols met gezellig keuvelende mensen eronder, een enorme tafel onder een afdak waar uitgehongerde Santiago-gangers wat zaten te eten en wel 10 wasrekken waar de gearriveerde pelgrims hun kleding van vandaag  - na een wasje in de daarvoor bestemde wastobbes op de binnenplaats – te drogen hadden gehangen. Plus een hoekje waar een aardige, oudere dame in de weer was met de behandeling van blaren van de wandelaars. En er was nog plaats voor ons! Nadat we ons geïnstalleerd  hadden, deed ook ik een wasje en voegden we ons bij het gezelschap op de binnenplaats. Duitsers, Amerikanen, Engelsen, een enkele Nederlander. Eén grote familie met ieder een eigen verhaal! Na een paar biertjes aten we wat in een nabij gelegen restaurantje en namen we - temidden van een heel internationaal gezelschap - nog een afzakkertje op onze binnenplaats. Een mooie afsluiting van een geslaagde dag!