Luxe pelgrimsgevoel op de fiets

Frómista – León, 1906 – 2029 km ( 123 km)
18 – 34 graden, zon, heerlijke wind in de rug

Ik zit te schrijven bij het Franse balkonnetje van onze kamer op een idyllisch plekje in het hartje van de sfeervolle stad León! Ons hostal ligt op nog geen steenworp afstand van de gotische kathedraal, die qua schoonheid absoluut niet onderdoet voor die van Burgos. Het is de afsluiting van een hartstikke leuke avond in deze levendige stad met eerst een biertje op een lommerrijk terrasje naast ons hostal plus een mooie wandeling langs de belangrijkste bezienswaardigheden en tot slot een lekkere Spaanse maaltijd op een ander terras.

De rit van vandaag viel wat hoogteverschil betreft het beste te vergelijken met een eenvoudige tocht door de Flevopolder, maar dan op 850 meter hoogte. Hij voerde door het uitgestrekte en verlaten  Castiliaanse hoogland, het meest vlakke deel van de route in Spanje. Het uitzicht was nagenoeg hetzelfde als gisteren maar dan met nóg minder variatie. Uitgestrekte velden met graan of gras of gewoon kale bruine of rode aarde tot ver voorbij de horizon. Verder niets, uitgezonderd af en toe een verstild dorp (met steevast een fontein om de dorst van de pelgrims te lessen en voor enige verfrissing te zorgen). Hoewel ik enorm houd van verre uitzichten, gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat het eigenlijk net zo saai was als de eindeloze bossen van Les Landes waar we vorige week doorheen fietsten. Want (samen met de tocht van gisteren) zo’n 200 kilometer naar hetzelfde eindeloze en oninteressante vergezicht kijken, blijft mij op den duur ook niet boeien. 

Ondanks het ontbreken van een sfeervol landschap, was het prettig fietsen. Er stond een matige  wind die we de hele dag zalig méé hadden. De kilometers gleden als vanzelf onder onze wielen weg. Een heerlijke ervaring na al het geploeter van de afgelopen dagen met af en toe veel klimwerk. De geplande 85 kilometer overschreden we dan ook bijna zonder het te merken. En – net zoals twee dagen geleden in de nabijheid  van Burgos – besloten we ook nu om door te fietsen tot León zodat we daar de avond konden doorbrengen. En toen waren we ineens bijna moeiteloos ruim 120 km verder (hoewel ik mezelf de laatste 10 kilometer toch weer enigszins overschat bleek te hebben en erg blij was dat de contouren van de imposante kathedraal in zicht kwamen). 

Terwijl onze tocht gisteren weer een ander spoor volgde dan de wandelaars, kwamen de beide routes vandaag grotendeels overeen. Voor het eerst voelde ik me een soort luxe pelgrim. Wij zaten prinsheerlijk op ons fietsje, met een lekker steuntje in de rug van de wind en - door de rij-snelheid - een verkoelend briesje rond ons hoofd, terwijl we moeiteloos tientallen kilometers ongelooflijk saaie weg wegtikten. De honderden lopers die we passeerden, waren er heel anders aan toe. Slechts een beperkt aantal wandelaars straalde een “wij zijn dol op de bossen-gevoel” uit met de bijbehorende frivole tred. Zeker de helft liep niet écht lekker. Geen evenwichtig ritme; een beetje mank of anderszins krakkemikkig. We zagen braces en tapes om knieën en kuiten, mensen op slippers of sandalen met hun wandelschoenen in de hand, zelfs iemand op sokken! Zadelpijn is niet alles, maar weegt niet op tegen blaren, een (te) zware rugzak, pijnlijke knie-of heupgewrichten of andere mankementen aan het onderstel …. En dat onder een brandende zon van zo’n 36 graden en dan ook nog  - niet alleen bepakt en bezakt met bagage – maar tevens gehuld in een lange broek, iets met lange mouwen en een hoofddeksel met nekbescherming. Plus dikke bergschoenen. Ik krijg het  al warm als ik ernaar kijk in mijn korte fietsbroek en topje. En dan te weten dat het oersaaie traject dat wij in 2 dagen  overbrugd hebben, voor de meeste wandelaars een week lopen betekent! Ik prijs me gelukkig als fietser. (Maar ik kom hier op terug na de bergen van Galicië waar we nog overheen moeten.)

Het aantal fietsers dat we ontmoeten, blijft beperkt. Terwijl de stroom lopers richting Santiago per dag aanzwelt, komen we maar een enkele keer een fietser tegen. En vaak zijn dat dezelfde mensen. Zo werden we vandaag rond het middaguur ingehaald door onze Brabantse tafelheren van gisterenavond die er weliswaar een hogere kruissnelheid op na houden dan wij, maar die hun lunchpauze al genoten hadden, terwijl die voor ons nog in het verschiet lag. Overigens hadden zij toen volgens hun planning vandaag nog maar enkele kilometers voor de boeg. Niet zo zeer omdat ze moe waren, maar omdat zij hun reisschema moeten aanpassen aan de afspraak die ze hebben met hun  echtgenotes en een paar andere mensen die overvliegen uit Nederland om hen in Santiago bij de eindstreep op te wachten en te verwelkomen! Hartstikke leuk natuurlijk, maar ik ben blij dat wij ons eigen tempo en ritme kunnen kiezen. Onze Brabantse Camino-vrienden moeten temporiseren om te voorkomen dat ze eerder in Santiago zijn dan hun ontvangstcomité. Ik ben blij dat het maar een grapje was toen ik met onze buurman Cees, fantaseerde dat hij op onze oorspronkelijk geplande aankomstdatum naar Santiago zou rijden met een paar bossen gladiolen. 
En af en toe ontmoeten we een stoere vrouw uit Noord-Holland, Miep, wiens fietsmaatje 60 km na de Belgisch-Franse grens is afgehaakt vanwege knie-problemen. Zij is alleen verder gegaan.  Met de kennis van nu vind ik dat erg knap. Oorspronkelijk is er sprake van geweest dat ik deze reis alléén zou maken, maar wat bén ik blij dat Menno besloten heeft me te vergezellen! En dat nog steeds doet! Ook komen we al een paar dagen een keer of 3 per dag een Zwitser en een Italiaan uit Sicilië tegen die ongeveer hetzelfde tempo hebben als wij, maar op andere momenten koffie- en andere stops kiezen. Regelmatig babbelen we even. Beide zijn ze vanuit hun woonplaats vertrokken. Ergens op de Camino hebben ze elkaar ontmoet en ze zijn nu onafscheidelijk. De – in vrolijk geel geklede - Zwitser rijdt steevast voorop op zijn fiets met bagage-aanhangertje, getooid met Zwitserse vlaggetjes. De (iets te corpulente) Italiaan – veel te dik gekleed - hijgt er achteraan. Een prachtig Camino-koppel!
En dan is er ook nog een Duitser op een éénwieler met zijn bagage op zijn rug! Dat is pas echt pelgrimeren! 
Het is een bont gezelschap dat dezelfde weg en einddoel deelt!