Een toppunt van gastvrijheid

Cambrai - Berlancourt, 288 - 369 km (81 km)
8 tot 14 graden, zwaar tot licht bewolkt maar droog, lekker windje in de rug

Ons eerste echte Franse ontbijt smaakte heerlijk: kersvers stokbrood en croissants (zoals ze die écht alleen in Frankrijk kunnen maken) met jam plus sterke koffie. En dat in de authentiek Franse woonkamer van het eeuwenoude pelgrimshuis. Het echtpaar dat daar nu de chambre d’hôtes runt, heeft er – na aankoop - 18 jaar over gedaan om het – letterlijk eigenhandig - te restaureren. En het is prachtig geworden. De ornamenten aan de plafonds zijn in hun oude glorie hersteld, nieuwe (oude) lambrisering is aangebracht, de schoorstenen in de voormalige staat teruggebracht etc. Alles met eerbied voor het (pelgrims)verleden van het huis. Je vóelt er gewoon de rijke historie van Sint Jacobs-reisverhalen. En het was leuk om met de vriendelijke eigenaren over dat verleden te praten.

Terwijl wij zaten te ontbijten, hield het op met miezeren. We konden dus ‘droog’ vertrekken. En gelukkig is dat de hele dag zo gebleven.

Omdat de routebeschrijving vermeldde dat we een gebied in trokken met beperkte voorzieningen, kochten we om te beginnen water, brood, kaas en fruit in een supermarkt. Achteraf bleek dat een verstandige actie want na het verlaten van de stad was lange tijd in geen velden of wegen een winkel, bar of restaurant te vinden.

Maar wat hebben we genoten van het verlaten, heuvelachtige landschap met haar lange glooiende hellingen. Elke bebouwing ontbrak. Geen boerderijen, geen huizen, geen schuren ….. niets; uitgezonderd hier en daar een watertoren. Alleen golvende groene akkers en goudgele koolzaadvelden. We hoeven dit jaar niet meer naar Groningen voor het koolzaad ‘in de blui’. Menno heeft op deze ene dag meer koolzaad gezien dan zijn hele leven tot nu toe. Het leek alsof iemand vanuit de hemel met een kwast vol gele verf een zwaai naar beneden had gemaakt en willekeurige vlekken had achtergelaten in het hele landschap. Het was gewoon een schilderij waar we doorheen fietsten. Zelfs Menno wist overigens niet dat koolzaadbloemen zó lekker ruiken. Bijna de hele dag werden we begeleid door een heerlijke bloemengeur. De hellingen eigenden zich uitstekend als voorbereiding voor hogere heuvels en bergen. Eindeloos lang, maar geleidelijk, omhoog en dan suizend de helling af. Heerlijk!

Bij de oorsprong van de Schelde - wat een klein, helder poeltje bleek te zijn met een gedenksteen erbij - namen we plaats op een muurtje voor onze lunch-picknick. Het is onvoorstelbaar dat dit ieniemini watertje uitgroeit tot een immense rivier.

Na St. Quentin veranderde het landschap en reden we zo’n 20 km over vlakke paden langs de Schelde, de Somme en het kanaal van St. Quentin. Met ontelbaar veel sluizen en bruggen die qua uitstraling aan films over de Tweede Wereldoorlog deden denken.

Met de wind in de rug ging het fietsen zeer voorspoedig en toen we na 65 km onze oorspronkelijk beoogde overnachtingsmogelijkheid bereikt hadden, besloten we er nog 15 km aan te plakken. We wilden vandaag aanmonsteren in een pelgrimsgîte waarvan er om de zoveel km een langs de route te vinden is. Dus we fietsten door naar de volgende in Berlangcourt. Wat we ons bij een pelgrimsgîte moesten voorstellen, wisten we niet maar dat wilden we graag ontdekken.

Hij zou zich langs de route bevinden en ja hoor, ineens ontwaarden we het logo van de Franse organisatie van Sint Jacob, plus schelp, aan een hek. We fietsten een soort boerenerf op met wat gras en gravel en een U-vormige, oude bebouwing.
Op kop stond een woonhuis en de poten van de U bestonden uit kleine huisjes en een paar andere bouwsels: garages waar een paar oude auto’s in stonden en enkele werkplaatsen met een ‘Malle Pietjes-achtige’ inhoud .
De deur van het woonhuis stond open. We belden aan maar er kwam niemand. We keken wat rond en zagen op een van de woninkjes een bordje met ‘La casa Santiago’ en daarnaast een briefje in het Frans en in het Nederlands met de tekst: “Entree en installeer u. We komen zo terug.” De deur was niet op slot. In een gastenboek bij de ingang stond geschreven: “Pelgrims van Santiago, wij heten u van harte welkom! Maak het u gemakkelijk. U kunt samen met ons eten in ons huis tussen 19.00 en 20.00 uur of rustig hier verblijven. P.S. U mag hier gratis eten en overnachten, maar als u het wenst, kunt u een bijdrage geven waarvoor wij u hartelijk danken! Roger en Dominique Vermeersch.”

Dat dit bestaat!!!!!!

Het was een eenvoudig onderkomen, maar uitstekend geschikt voor een overnachting. We installeerden onze spullen en streken neer op de stoeltjes voor het huis waar inmiddels een voorzichtig zonnetje was doorgebroken. We zaten nog maar net toen de heer des huizes kwam aanwandelen en ons welkom heette. Of we zin hadden in een biertje. Dat werd gehaald en we maakten nader kennis. Roger (68) is de helft van het echtpaar dat hier woont. Hij heeft er een garagebedrijfje gehad en is nu gepensioneerd. Zijn vrouw is pedagoge en zij vormen al 25 jaar een opvanggezin voor jongeren die met justitie in aanraking zijn geweest en om een of andere reden thuis niet terecht kunnen. Momenteel zorgen ze nog voor een jongen die door een ‘Ciske de Rat-achtige’ actie in de problemen is geraakt. Dramatisch verhaal. Het is hun laatste protégé omdat ook Dominique (70) met pensioen wil. Hun 3 eigen kinderen zijn al lang het huis uit.
Roger nodigde ons uit om mee te eten. Een uitnodiging die wij graag aannamen.

Tegen 8 uur kwam Dominique ons halen. Aan tafel zat de jongen die momenteel bij hen woont plus de 96-jarige moeder van Dominique die een paar weken geleden een hartinfarct gehad heeft en bij wie onlangs een stand is gezet. Ze woont nog zelfstandig (!) maar omdat ze herstellende is, logeert ze af en toe bij haar dochter en schoonzoon. Maman is nog wonderbaarlijk goed bij de les en vertelde onder meer 100-uit over haar passie: muziek. Ze heeft piano en orgel gespeeld en niet onverdienstelijk gezongen. Na een aperitief kregen we maar liefst 4 gangen voorgeschoteld: soep, pot au poule met aardappelen, Franse kaas met brood en een romig toetje. Mede dankzij Maman was het erg gezellig. Maar ook Roger en vooral Dominique zijn onderhoudende praters. Het Frans gaat ons gelukkig steeds beter af, al vertoont mijn geheugen aardig wat gaten als het gaat om de vocabulaire.

Uit het gesprek bleek ook wat voor het echtpaar de aanleiding en motivatie is om Santiago-gangers zo ontzettend gastvrij te ontvangen. Het begon toen op enig moment een Nederlandse fietser in het vroege voorjaar in de stromende regen bij hen aanbelde en vroeg of hij zijn tentje mocht opslaan op hun erf omdat hij nergens een camping kon vinden die al open was. Vervolgens hebben ze een Jacobsschelp aan hun hek gehangen en volgden andere pelgrims mét en zonder tentje. Ze blijven het doen omdat ze het interessant en gezellig vinden om regelmatig nieuwe mensen te ontmoeten en bovendien realiseren ze zich dat een reis naar Santiago best een hoop geld kost als je wekenlang overnachtingen moet bekostigen en buitenshuis moet eten. En zíj hebben het huisje leeg staan en koken tóch elke dag ….. Mooi hè!

Toen we terugliepen naar ons huisje was de temperatuur gedaald tot rond het vriespunt. Terug in onze gîte bleek dat warmte-isolatie in een pelgrimshuisje geen vanzelfsprekende zaak is. Het was er steenkoud. Voor het eerst haalden we onze laken- en slaapzak tevoorschijn. Menno bleek maar net in zijn lakenzak te passen. De zak was echt vol met dat grote lijf van hem. De ritssluiting van mijn slaapzak bleek stuk maar gelukkig heb ik naald en garen bij me. Als een soort mummy’s belandden we uiteindelijk in bed.

Wat een cadeautje; ook deze dag weer!