Koolzaad 'in de blui'

Berlancourt – Nointel 369 – 452 km (83 km)
6 tot 16 graden, bewolkt en einde middag wat zon, opnieuw wind mee

Voor het ontbijt werden we opnieuw hartelijk ontvangen in de woon-/eetkamer van Dominique en Roger. Ook Maman, die was blijven logeren, schoof aan bij het petit dejeuner; gekleed in een donkerrode duster. O zo schattig.

Weer verbaasde ik me over het feit dat mensen, vreemden, zomaar – zonder er per sé iets voor terug te verwachten - behalve een leuk gesprek, aandacht en vriendelijkheid – hun huis openzetten en hun eten en drinken delen. Maar als je er langer over na denkt, is het een juist eigenlijk een vreselijke gedachte dat dit verwondering oproept. Gewone naastenliefde; het zou vanzelfsprekend moeten zijn. Ik herinner me (en herken nu) heel goed de woorden van Coby toen ze me inwijdde in de ‘geheimen van de Camino’ en die me zei dat haar vertrouwen in de goedheid van mensen dankzij haar tocht naar Santiago weer helemaal terug is …

Onderdeel van het afscheid van deze bijzonder hartelijke en gastvrije familie was een foto-sessie vóór het huis. Bij het doorbladeren van het gastenboek in het pelgrimshuisje hadden we al gezien dat bij elk dankwoord van logerende pelgrims een foto geplakt was van de scribenten. Ook wij werden vereeuwigd als illustratie bij ons tekstje in het boek. Als ‘tegenprestatie’ mocht Menno een foto nemen van onze gastvrouw en -heer plus Maman (in duster in de ijzige kou!) met mij.

We vertrokken met een voorzichtig zonnetje bij een graad of 6. Het werd al snel wat warmer, maar tegelijkertijd nam de bewolking toe. Af en toe lukte het ’t zonnetje om door de wolken heen te breken en de koolzaadvelden in een prachtig licht te zetten. Opnieuw genoten we van de heerlijke geur van de koolzaadbloemen. Ook vandaag hadden we een heerlijk windje in de rug. De kilometers vlogen bijna als vanzelf onder onze wielen voorbij.

In Noyon bezochten we de sobere maar indrukwekkende kathedraal die onder meer een prachtig Madonnabeeld herbergt; en waar we ook het beloofde kaarsje opstaken. 6 km verderop bewonderden we het oude klooster van Ourscamp, deels ruïne en deels (gerestaureerde) kerk.

Daarna volgde een traject met diverse venijnige klimmetjes die steeds langer werden. Een leuk traject voor trainingsopbouw richting het echte klimwerk dus ….

In Compiègne kochten we een kopje koffie ‘á emporter’ en streken we voor onze lunch neer op een bankje in een mooi parkje midden in de stad waar een standbeeld prijkte van Jeanne d’Arc die in de 15e eeuw geholpen heeft bij de belegering van de stad door de Engelsen.

Zowel vóór als ná Compiègne voerde de route voor een deel door een bosgebied. Navigeren in de bossen blijkt niet mijn sterkste kant . Het resultaat is een behoorlijke verhoging van ons omrijd-percentage dat dankzij vandaag weer gestegen is tot 6,8%.(Als we zo doorgaan tot we Santiago bereiken, betekent dat toch zo’n 150 km extra.) Het dieptepunt van vandaag was dat we volledig verloren raakten in de bossen van Estrées-Saint Denis: een afslagje gemist op een bospad. Het resultaat was dat we steeds verder het bos in fietsten waar het pad een paadje werd, en vervolgens nog minder dan een paadje tot we uiteindelijk tussen het struikgewas terecht kwamen en niet meer wisten welke kant we op moesten. Visioenen van wolven en andere enge beesten kwamen me voor de geest ….. Uiteindelijk hielp de Garmin ons weer de goede richting in.

Wel viel een ander beest me nog lastig. Tijdens een van de afdalingen kwam ik in volle vaart in aanvaring met een bij die knalhard tegen mijn lip aan vloog. Au! Dat gold voor ons beide, geloof ik, want hij hing half dood in mijn kraag en mijn lip verdriedubbelde in een mum van tijd in omvang. Tenminste zo voelde dat …. Achteraf viel het mee, hoewel ik nu nog het gevoel heb dat ik net van de tandarts vandaan kom na een verdoving.

Ondanks de dwalingen en klimmetjes van vandaag hebben we probleemloos ruim 80 km kunnen fietsen. Dat is meer te danken aan het heerlijke windje dat ons vrijwel de hele dag een aardig duwtje in de rug gaf.

Toen we in Nointel een Jacobsschelp aan een hek van een Chambre d’hôtes ontwaarden ten teken dat ook pelgrims van harte welkom zijn, vonden we het toch welletjes voor vandaag. Een goede beslissing want inmiddels zitten we – na een zelfbereide maaltijd – te genieten van de koffie in een schattig tuinhuis met alles erop en eraan in een bloemrijke, goed verzorgde tuin.