De zwijgende Benedictessen

Vendôme – Tours,  731 – 807 km (76 km)
7 tot 16 graden, ochtend bewolkt en koud, middag wisselend bewolkt en aangenaam, opnieuw wind in de rug

Vandaag is onze eerste echte mijlpaal bereikt: Tours. Het eerste boekje van de driedelige routebeschrijving hebben we nu ‘uit’. Vanaf Breda hadden we tot nu toe 753 km moeten fietsen. Dankzij onze gewilde, maar meestal ongewilde omwegen hebben wij er 807 km van gemaakt. Maar wat maakt het uit. We hebben geen haast.

Mensen die niet, zoals wij, de tijd aan onszelf hebben, volbrengen de Sint Jacobs route in (meestal 3) etappes. Dat betekent dat ze in Tours stoppen en het hier weer oppakken als er een nieuwe vakantie aanbreekt. Wij kwamen vandaag tot de conclusie dat we er niet aan zouden moeten denken om nu te moeten ophouden. We genieten met volle teugen. Van de natuur, van het fietsen, van het buiten zijn, van de bijzondere ontmoetingen, van de verrassende onderkomens etc. Wat zou het jammer zijn om dit nu al af te breken. Bovendien zitten we inmiddels lekker in het ritme van een lange afstandsfietstocht. 

Het ritme dat we ontwikkeld hebben is ongeveer als volgt. We staan op om 08.00 uur. We ontbijten om 08.30 uur. We pakken onze spullen en bevestigen onze tassen op de fietsen (wat overigens inmiddels routine is geworden en een stuk gemakkelijker gaat dan de eerste, chaotische keer onder het ‘toeziend oog’ van ons ‘afscheidscomité’). Dan zoeken we eerst een bakker en ‘epicerie’  om onze  lunch veilig te stellen omdat de ervaring leert dat de route door dunbevolkte gebieden voert waar vaak geen winkel, bar of restaurant te vinden is, die open is. Voorzien van brood, kaas, ham, water en fruit gaan we op weg. Na een km of 25 krijgen we zin in koffie. Doorgaans is er geen bar te vinden die ons daarin kan voorzien en duurt het nog ten minste 20 km voordat we aan onze cafeïne-behoefte kunnen voldoen. Meestal hebben we tegen die tijd ook honger en zoeken we een plekje voor de lunch; bij voorkeur in de zon aan een watertje, maar soms – bij wind, regen en of kou - in een beschut bushokje of zoiets. We vervolgen de tocht tot we toe zijn aan rust en zoeken dan een ‘place to stay’. Dat lukt doorgaans gemakkelijk maar soms moeten we er wat meer moeite voor doen en wat meer km´s voor maken. Na een douche is het tijd voor een drankje, lekker eten, nog wat lezen en slapen. En dat is het leven van een pelgrim in een notendop.

Zo ook vandaag. We vertrokken bij een frisse 7 graden en zware bewolking. Onze boodschappen konden we doen bij de bakker langs de route. Water, fruit en beleg hadden we nog. 

Na Vendôme was het landschap vergelijkbaar met gisteren. Net toen Menno opgemerkt had dat het vreemd was dat we nog geen wijngaarden gezien hadden, doemden de eerste  druivenranken op. 

We stopten bij een terrasje aan een typisch Frans pleintje met platanen die aan het uitbotten zijn en waar de dinsdagochtend-markt een gezellige drukte gaf. We schoven voor koffie aan bij de Franse waard zelf die met een te klein, knalgeel shirt, strak gespannen om zijn te dikke buik,  op zijn eigen terras van de zon zat te genieten. Ik mocht een foto van hem maken …..

Naarmate de kilometers vorderden, liet de zon zich steeds meer zien. Voor mij was het nog te koud zonder fleecetrui en jack  maar Menno had beide al lang weggestopt. De lunch smaakte prima op een bankje in het gras tussen de madeliefjes en paardebloemen langs de snelstromende Brenne. 

Tegen half 4 naderden we Tours via een fietspad langs de majestueuze Loire. Wat een krachtige rivier! Tours is een pelgrimsstad vanwege pelgrims die  Sint Martin eren, maar ook omdat veel Santiago-gangers Tours als vertrekplaats kiezen.  Bij basiliek St. Martin is een klooster gevestigd dat onderdak biedt aan pelgrims. Onze mooie ervaringen bij de zusters in Lier en vooral Ninove deden onze besluiten ook bij dit klooster een slaapplaats te zoeken. Vanuit de basiliek mochten we met fiets en al het klooster-domein in lopen en ons in een ruime, eenvoudige kamer installeren. Moeder-overste vroeg of we wilden mee-eten en nodigde ons uit om de vespers bij te wonen, gezongen door de zusters van het klooster, in de basiliek. Na de prachtige muziek bij de vespers en de mis in de kathedraal van Chartres sprak ons dat wel aan.

Vóór de vespers hadden we nog tijd voor een wandeling door de prachtige stad die door Carol, onze gastvrouw van gisteren, omschreven was als  klein-Parijs. En inderdaad; wat een rijkdom aan historische, monumentale gebouwen! En wat een geanimeerde sfeer. Hoewel het aantal inwoners vergelijkbaar is met dat van Breda, voelt het heel grootstedelijk aan. Het is een echte studentenstad: heel levendig met veel bars, terrasjes en restaurants, overvol met alleen maar jonge mensen . En – net als in Chartres – een heerlijke winkelstad. Op basis van wat ik tot nu toe gezien heb, stijgt de winkelkwaliteit van de Franse steden ver uit boven die bij ons. Hier lijkt winkelen weer een genot dat meerwaarde biedt boven het gemak van internetshoppen. 

We liepen terug naar de basiliek voor de vespers. Meezingen mocht. We signaleerden ongeveer 10 zusters in het koor. Ze behoren tot de orde van Benedictessen. Dat betekent dat ze leven volgens de Regel van Benedictus en dat hun kloosterleven puur contemplatief is en  bestaat uit gebed, studie en stilte. Deze Benedictessen hebben als enige externe activiteit  de opvang van pelgrims. 

Na de vespers begaven we ons naar de eetzaal waar tot onze verbazing alleen gasten aanwezig waren en slechts 2 zusters, die voor eten eten zorgden. De sfeer was totaal anders dan in de eerdere kloosters die ons onderdak hebben geboden. De zusters leven een gescheiden leven van de pelgrims. Ze faciliteren het verblijf en het eten, maar ze zonderen zich vervolgens weer af. Eten doen ze samen, onder elkaar, in stilte. Jammer, want de communicatie met de zusters in de andere kloosters maakte het verblijf er juist zo boeiend. Het was ook écht onmogelijk contact te maken met de zusters.  Geen woord, geen knikje, geen glimlach ……. 

Behalve wij waren er 6 gasten waaronder 2 Santiago-gangers  die vanaf Tours hun pelgrimage morgen te voet gaan starten. Behalve de pelgrims aten er 2 jonge studentes mee, die hier stage lopen, 1 dame die zich voorbereidt op intrede in het kloosterleven en een docente die aan de universiteit morgen een extra docentengraad moet behalen. Uiteindelijk werd het toch een gezellige boel en sloten we ook deze dag plezierig af.