De burgemeester en Anette als redders in nood

Dangé-St-Romain - Gencay,  879 - 966 km (87 km)
8 tot 20 graden, ochtend regen, middag wisselend bewolkt, matige wind tegen 

Toen we wakker zag de lucht er dreigend uit, maar het regende niet. Voor het ontbijt togen we naar de grote zit-/eetkamer met open haard in het huis waar onze gastheer en -vrouw, Noël en Anny, zelf wonen. Ze schoven gezellig aan en we babbelden wat over onze reis, over hun chambres d’hôtes, over kinderen en kleinkinderen.

Toen we klaar waren om te vertrekken, miezerde het. Na een paar km ging de neerslag over in serieuze regen, die de daarop volgende uren af en toe met bakken uit de hemel kwam. De wind is gedraaid ten opzichte van de voorgaande dagen en gaf het tegenovergestelde effect van het ‘elektrische- fiets -gevoel’ dat we eerder hadden dankzij de wind in de rug.

Tegen de tijd dat we een bar tegenkwamen die open was voor een kop koffie, werd de regen minder en net na 12.00 uur hield het zelfs op. 

Onze reis voerde door hetzelfde saaie landschap als gisteren. Er waren weliswaar wat meer groene in plaats van bruine akkers, maar de authentieke Franse dorpjes maakten plaats voor meer verstedelijkte woonkernen. Het donkere wolkendek maakte de aanblik ook niet vrolijker. 

Tegen half 5 besloten we een slaapplaats te gaan zoeken. In de laatste km’s voor het volgende dorp zag ik een afslag in het routeboekje over het hoofd met als gevolg een omweg van 15 minuten terwijl juist in dat laatste kwartier een wolkbreuk boven ons hoofd plaatsvond. Menno’s grapje van gisteren over het waterfietsen werd een soort van werkelijkheid.

Aangekomen in het middelgrote plaatsje Gencay fietsten we naar het Office du Tourisme. Helaas: dicht! Omdat het gevestigd is in het gemeentehuis, liep ik door naar de receptie van deze Mairie van het dorp. Ik had van Coby begrepen dat elke burgemeester van de plaatsen langs de Sint Jacobsroute verplicht is  pelgrims onderdak te bezorgen, dus …. En ja hoor. De receptioniste haalde de burgemeester erbij, die schakelde ook zijn secretaresse in en met z’n 3’en gingen ze in de weer om onderdak voor ons te zoeken. Dat bleek geen eenvoudige opgave. Na veel vijven en  zessen werd er uiteindelijk een adres gevonden in een dorp 13 km verderop, maar wel de verkeerde kant uit voor ons. Maar ook dáár was een oplossing voor. Onze fietsen konden voor de nacht wel achter slot en grendel in het gemeentehuis staan en de eigenaresse van de chambres d’hôtes zou ons met de auto ophalen. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen 20 minuten stond ene Anette met haar auto voor de deur van het gemeentehuis. Ze haalde nog even brood voor ons voor morgenochtend. Anette kletste meteen honderduit. Voordat we haar huis bereikten, waren we op de hoogte van haar hele leven en achtergrond.  

We reden naar haar boerderij in een schattig Frans mini-dorpje, waar ze woont met haar man, François, en - tijdelijk  vanwege huwelijksproblemen- haar 42-jarige zoon, René. Wat een hartelijkheid weer! Nadat we een koud biertje kregen aangeboden, leidde Anette ons door de boerderij en vervolgens door het hele dorp met 10 huizen een een prachtig landgoed. Ook liet ze ons  kennis maken met hun paard, plus een jonge veulen-tweeling, en met de kudde ‘Baudets du Poitou’, een bijzonder soort ezels met een soort lang rastahaar in een bruine kleur en een afmeting die de grootste is van alle ezels ter wereld (zo vertelde ze). De kudde, bestaande uit zo’n 13 exemplaren, vormt de passie en de trots van haar echtgenoot. Ze stond erop dat we mee-aten. 

Na een aperitief aten we een lekkere macaronischotel met kippenmaagjes (klinkt eng, maar was echt lekker), brood met kaas en fruit en koffie na. En wat werd het weer een leuke avond. François en René bleken net zulke gezellige praters als Anette en het gesprek ging over van alles en nog wat: van het werk op de boerderij (waar graan verbouwd wordt), de bloementeelt in Nederland, de invloed van ouders en grootouders op normen en waarden van (klein)kinderen en de overeenkomst tussen de verschillende geloven in de wereld met een gezamenlijke conclusie die je kunt samenvatten met de wijsheid die Menno soms bezigt: “God werkt alleen door mensenhanden”. Weer een waardevolle avond!