Gestaag omhoog in weidse heuvels

Jauldes – Servanches, 1048 – 1141 km (93 km)
12 tot 19 graden, bewolkt, af en toe een bui, beetje zon, weinig wind 

Vandaag hebben we álles gehad; zowel qua weer als qua landschap. Toen we vanmorgen uit onze kamer in het 15e eeuwse jachthuis vertrokken (dat overigens de toepasselijke naam ‘Logies de l’Espoir’ droeg), was het flink bewolkt en al snel ging het regenen. In de loop van de dag klaarde het steeds een beetje op en kwam de zon af en toe tevoorschijn, waarna de wolken weer samentrokken en neerslag produceerden in de vorm van een meer of minder heftige bui. 

Ter hoogte van Angoulême (dat we ten oosten passeerden) veranderde het landschap drastisch. Het werd plotsklaps echt heuvelachtig. En steeds mooier. Geen km was meer plat. Een goede trainingsdag voor de Pyreneeën over enkele dagen. 

De rest van de dag was het weidse heuvellandschap zeer afwisselend. Glooiende akkers en weiden met vee,  bossen, meertjes, kastelen en af en toe (maar zelden) een verstild dorp. Het wispelturige weer veroorzaakte ook in de lucht opnieuw schilderachtige taferelen. En wat een prachtige vergezichten.

Wat is dit toch een groot land! We fietsen nu al dagen door gebieden waar alleen kleine landweggetjes en akkerbouw af en toe op enige beïnvloeding door levende wezens duiden. Dit land heeft geen mensen nodig. Het heeft aan zichzelf genoeg.
Het fietsen viel niet mee. Want na elke heuvel volgde slechts een korte afdaling voordat de volgende helling zich al weer aankondigde. We reden eigenlijk gestaag omhoog.

De steeds verrassende omgeving maakte dat we bleven fietsen. Pas na ruim 90 km, en vlak nadat we de grens van de Charente met de Dordogne gepasseerd waren, zochten we een slaapplaats op.

Opnieuw verblijven we op een bijzondere en wonderschone plek. Het is een chambres d’hôtes in de bossen in ‘the middle of nowhere’ aan een meertje in een tuin van 10 hectare. De uitstraling is zo Frans als Frankrijk maar kan zijn, met veel rozen en andere bloemrijke struiken tegen het huis aan en in de tuin. Binnen is het rijk gedecoreerd. Elke vierkante meter herbergt wel een bijzonder object. Net als alle woningen waar we in Frankrijk verblijven, is het weer het diametraal tegenovergestelde van onze inrichting thuis. En we vinden het prachtig. (Voor hier en nu……) De eigenaresse, Marie, is een dame van rond de 60 die textielontwerper is en tevens voorziet in een table d’hôtes. Dat moet ook wel, want in geen velden of wegen is iets beschikbaar waar iets te eten valt. Maar het is duidelijk dat ze het ook leuk vindt om voor haar gasten te koken en samen met hen eten. 

Vóór de maaltijd wandelen we nog even naar het meertje aan het einde van de tuin. Enerzijds omdat het er zo mooi uit ziet  en anderzijds omdat we gemerkt hebben dat het heerlijk en heilzaam is om - na een lange fietstocht – onze beenspieren even anders te gebruiken. Een stukje lopen is dan ongelooflijk prettig. 

Het diner was erg lekker. Maar liefst drie gangen met een zeer smakelijke confit de canard als hoofdgerecht. Marie bleek bijzonder prettig gezelschap. Een heel sympathiek en verstandig, of beter gezegd  wijs, mens waarbij ik me direct heel erg op mijn gemak voelde. Een vrouw die meteen voelt zoals een goede vriendin dat doet. En ze is ook de eerste die ons steeds verbeterde als we weer eens een Frans woord verbasterden of verkeerde werkwoordsvormen gebruikten. Een soort taalmaatje waar Humanitas heel blij mee zou zijn! En wij ook! 

Nu liggen we doodmoe in bed. Snel en lekker slapen zal hier, in de stilte van het uitgestorven platteland en na alle inspanningen van vandaag, vast geen enkel probleem zijn! En dat ga ik snel doen nu!